Buscar

Páginas

නිලඹර වසන්තය.....(7 කොටස)


ගොඩාක්ම ගොඩාක් කාලෙකට පස්සෙ නැවතත් කෝඩුකාරය බ්ලොග් කරලියට පැමිණිලා.මේ මාස ගානක් එක දිගටම යෙදිල තිබුන වැඩත් එක්ක බ්ලොග් එක පැත්තට එන්න නොලැබුන එකට සියල්ලෝම සමාවෙන්න ඕනෙ.දැන් ඉතින් අහයි මේ පොඩි එවුවන්ට මොන වැඩද කියල.පහුගිය දවස් ටිකේ යෙදිල තිබුන විශාලම වැඩේ තමයි උපුල් ශාන්ත සන්නස්ගල නම් ගුරුවරයාගේ පන්තිය විසින් සංවිධානය කරපු මහා කලා උළෙල.ඒ ගැන විස්තර මෙන්න මෙතනින් බලාගන්න පුලුවන්.තව මේ අහිංසක කෝඩුකාරයා කැමරාකරණයෙන් සහ වීඩියෝ සංස්කරණයෙන් සහභාගී වූ ඇතුලාන්තය නම් කෙටි චිත්‍රපටය.ඉතින් මේ සියලු වැඩ හේතුවෙන් තමයි මට කෝඩුකාරයාග්‍ර අඩවිය පැත්තට එන්න බැරිවුනේ.ඔන්න ඉතින් නිලඹර වසන්තයේ මීලඟ කොටසත් එක්ක අද මම කෝඩුකාරයාගේ අඩවියට ඇවිල්ල තියනවා.

.....................................................................

"මම ඔයාව හෙට උදේ හම්බවෙන්නමයි කියල හිතාගෙන හිටියේ."
දේවින්ද කතාවට මුලපිරුවේය.
"ඒ මොකටද මාව හම්බවෙන්න හිටියේ.."
"පොඩි කාරණාවක් ගැන දැනගන්න...."
"දැන් ඉතින් හෙට හම්බවෙන්න ඕන නැහැනේ.දැන් හම්බවෙලානෙ ඉන්නේ..එහෙනම් දැන් කියමුකො බලන්න කාරණාව."තාරකා ලතාවකට මෙන් ඇද පැද පැවසුවාය.
"ඔයා කාරණාව ගැන දැන දැනත් මොකක්ද කාරණාව කියල මගෙන් අහන්නෙ ඇයි නංගි."දේවින්ද එම ප්‍රශ්නය ඇසුවේ එකෙල්ලේම තාරකාගේ ඇස් දෙක වෙත නෙත් හෙලමිනි.
එම ප්‍රශ්නය හමුවේ තාරකා නිරුත්තර වූවාය.එයට දෙන පිළිතුර කුමක්දැයි ඇයට එක්වරම වටහා ගැනීමට අපහසු විය.
දෙදෙනා අතර දැඩි නිහඬතාවයක් ඇතිවිය.
"ඒ කියන්නේ නිහඬතාවයෙන් පෙනී යන්නේ විරෝධතා නොමැති බවයි.එහෙමද?"දේවින්ද ඇයට වඩාත් ප්‍රශ්නය පහසු කරවීය.
"කවුද එහෙම එකක් කිවුවෙ...."තාරකා ලැජ්ජාවෙන් යුතුව බිම බලාගෙන ඇසුවේ තම නලලත වෙත වැටුනි කෙස් රොදක් පිටුපසට කරමිනි.
"එහෙනම්...?"
"ම්......අනේ මන්ද."තාරකා එතැනින් ඉවත්ව මිදුල කරා පියමැන්නාය.
දේවින්ද ඇගේ පිටුපසින් මිදුල වෙත පියමැන්නේය.තාරකා දේවින්දට පිටුපා මිදුලේ තිබූ විශාල අඹ ගසේ කඳට වාරු වී සිටියාය.ඇය තම ජීවිතයම දේවින්දගේ සන්තකයට පුද දීමට සූදානම් වී සිටියේ මීට පෙර සිටයි.එනමුදු ඕනෑම යුවතියක මෙන් ඇයද,එක්වරම දේවින්දට පිළිතුරක් නොදුන්නාය.තමන් සතු වූ කුළුඳුල් ආදරය අන් අයෙකු වෙත පුදදීම පිලිබඳව නැවත නැවතත් සිතිය යුතුය.එම ආදරය පරාජය වුවහොත් නැවතත් තම ජීවිතය යථා තත්වයට පත්කොට ගැනීම ලෙහෙසි පහසු කරුණක් නොවේ.එම නිසා දේවින්ද ඇය හට බාධා නොකර තවදුරටත් කල්පනා කිරීමට ඉඩ සලස්වා එතනින් ඉවත්ව යෑමට සැරසුණි.
"දේවින්ද අයියේ......"
"මම අහගෙන නංගි ඉන්නේ...කියන්න"
තවමත් ඔවුන් දෙදෙනා සිටිනුයේ එකිනෙකාට පිටුපාගෙනය.තාරකා එක්වරම පිටුපස හැරී දේවින්ද වෙත පියමැන්නාය.ඔවුන් දෙදෙනාගේ දෑස් එකිනෙක ගැටිණි.තත්පර දහයක් පමණ ඔවුන් එකිනෙකා දෙස නිහඬව බලා උන්නෝය.
"දේවින්ද අයියේ...මම කවදාකවත්ම මගේ දෙමවුපියන් ඇරෙන්න වෙන කාටවත් ආදරය කරපු කෙනෙක් නෙමෙයි.මට තේරෙන කාලෙ ඉඳලම මගේ හිත ඇතුලෙ කෙනෙක් සක්මන් කරනව වගේ මට තේරුණා.ඒ මගේ හිතේ ඉන්න කෙනාගෙ මෙන්න මේ වගේ දේවල් තියෙන්න ඕනෙ කියල මම හිතුව.මම කවදාකම හරි මගේ ආදරේ පූජා කරන්නෙත් මෙන්න මේ වගේ ආදරවන්තයෙක්ට කියන එක මගෙ හිත ඇතුලෙ ඇඳිල තිබුණ.හැබැයි ඒ පුද්ගලය කවදාවක්වත්ම මගේ ඇස් ඉස්සරහට ආවෙ නෑ.මගේ ආදරේ ඉල්ලගෙන කොල්ලො ඕනතරම් මගේ පස්සෙන් එන්න ඇති.හැබැයි මම හොයපු ගතිගුණ ඒ එක්කෙනෙක් ගාවවත් තිබුනෙ නෑ.හැබැයි එක දවසක් කෙනෙක්ව මට මුණගැහුනා.එයාව පලවෙනිපාරට දකින වෙනාවෙ මගෙ ඇඟට මොකක්ද වීගෙන ගියා.මේ ඉන්නෙ මගේ හිතේ ඇඳුන කෙනාමද කියල මට හිතුන."
තාරකා මහත් හැඟීමකින් යුක්තව කියාගෙන ගියාය.දේවින්ද එය අසා සිටියේ දැහැනකට සමවැදුනාක් මෙණි.
"ඔයා ඒ දැක්ක කෙනා මම ද?"දේවින්ද විචාලේය.
"ඔව්.....ඒ..ඔයා..තමයි...මම ඉස්සර ඉඳල හිතාගෙන හිටියේ මගේ හිතේ ඉන්න කෙනාව මට හම්බවුන දවසට එයා මගෙන් ආදරේ ඉල්ලන්න කලින් මම එයාගෙන් ආදරේ ඉල්ලනව කියල......"තාරකා දේවින්දගේ අතකින් අල්ලා ගත්තාය.
"මම මේ හැමදෙයක්ම දාල එන්නම්..... මගෙ අයිය මාව බාරගන්නව නේද?"තාරකා එම වදන් කිහිපය ඇසුවේ දේවින්දගේ දෙනෙත් දෙස එකෙල්ලේ බැල්මක් එල්ලකරමිනි.

දෛවයේ ප්‍රථම ප්‍රශ්ණය එයයි..........දෙදෙනාගේම දෑස්වලින් කඳුලු බිඳු වෑහෙන්නට සූදානම්ව තිබිණි.මෙතරම් ලෙහෙසියෙන් තමාගේ ආදරය තමාට ලබාගැනීමට හැකිවෙතැයි දේවින්ද කිසිවිටෙකත් නොසිතුවේය.

"මේ හැමදෙයක්ම දාලා එන්න තරම් මාව වටිනවද...?"දේවින්ද ඇසුවේ ඇගේ මුහුණ තම දෝතට ගනිමිනි.

"ඔව් රත්තරනේ ඔව්....ඔයා මගේ හිතට ගොඩාක් වද දුන්න.ඔයා දැක්ක දවසෙ ඉඳල,ඔයත් එක්ක කතාකරපු දවසෙ ඉඳල මට එක රැයක් හරියකට නිදාගන්න හම්බවුනේ නෑ......ඇස් දෙක පියාගත්ත ගමන් ඔයාගෙ මූණ හැම තැනම පේනව......එහෙම එකේ මට ඔයාව වටින්නෙ නැතිවෙයිද...?.ඔයාව මට කොච්චර වටිනවද කියන එක වචනවලින් ලියල නිමකරන්න බෑ...."
තාරකාගේ දෑසින් කඳුළු කැට කඩාහැලෙද්දී ඇය කීවාය.ඇය මෙතෙක් කල් තමාට නොකී ආදරය කඳුලු බවට පත්වී දෝරෙගලමින් කඩාහැලෙන දෙස ඔහු බලාසිටියේ මහත් සංවේගයකිනි.
"ඇයි වස්තුවේ මේ හොඳටම අඬන්නේ....මේක අඬන්න ඕන වෙලාවක් නෙමේ...හිනාවෙන්න ඕන වෙලාවක්.ඔය බලන්න,ඔයාගෙ ඇස් දෙකත් රතුවෙලා...දැන් ඔය කඳුලු පිහිදාගන්න.අම්මල දැක්කොත් මොනව හිතයිද දන්නෙ නෑ..."දේවින්ද මහත් ආදරයකින් යුතුව පැවසුවේය.
"අනේ මට අඬන්න දෙන්න අයියේ....මේ මගේ ඇස් වලින් පිටවෙන්නෙ කඳුලු නෙමෙයි.ඔයා වෙනුවෙන් මගේ හිතේ තියන ආදරය....ඒක නිසා මට අද ඇති තරම් අඬන්න දෙන්න අයියේ.....ඇති තරම් අඬන්න දෙන්න........."
ජීවිතේ කිසිම දිනක නොහැඬූ පරිද්දෙන් තාරකා දේවින්දගේ පපුවේ හිස හොවාගෙන හැඬුවාය.

5 comments:

araliya

hmm.....harima lassanai yalu.....hithata godak wadena widiyata liyala tiyenawa...... mama eth baluwa mechchara dawas natuwa hitiye mokada kiyala.itiri kotas tikath ikmanatama danna hode....... :)

Anonymous

නියමා..................යි!

Unknown

එළ..

අවතාර්

niyamai ithuru tikath damu.

BR_SL

හ්ම්... හරිම ලස්සන කතාවක්.. එක දිගට කොටස් හතම කියෙව්වෙ දැන් :)